باد دورش پرواز می کند و در گوشش وز وز می کند:« تو نمی توانی! خیلی زود می شکنی! تو ضعیفی! ضعیف...» صدای باد در گوشش می پیچد. جوانه ی کوچک یاس، نه اینکه نمی ترسد، اما به تهدید های باد توجهی نمی کند. برف تمام اطرافش را فرا گرفته است. از زور سرما رنگش بجای سفید، کبود شده است.
با غروب خورشید، آخرین روزنه های گرما هم در دلش غروب می کند. ابرهای سیاه بر آسمان حاکم می شوند و وزیر اعظمشان هم می شود جناب باد! بادی که با تازیانه اش وحشیانه درختان خشک را به تعظیم وا می دارد. گل یاس در خودش جمع می شود. گل برگ های کوچکش سیخ شده اند. زیرلب با خود حرف می زند تا دلش گرم شود :« صبر داشته باش، همین که بزرگ و خوشگل شدی اون میاد. می چینتت. یادته که چقدر زور زدی تا زودتر رشد کنی؟ فقط یکم مونده.» فریاد رعب آوری قلب کوچک یاس را به تاپ و توپ می اندازد. رعد و برق آسمان را به آتش می کشد.
رگبار سرد سوار بر کلاسکه های برفی روی سرش خروار می شوند. اما گل یاس نمی شکند. دلش می لرزد، اما نمی شکند. کلی با خاک جر و بحث کرد تا قبل از تمام شدن زمستان بیرون بیایید. هر اتفاقی که بیفتد، نمی شکند. بخاطر آن دخترکی که تختش کنار پنجره ی کلبه است، محال است تسلیم شود. آن دختر مریض است. تنها آرزویش این است که اولین گل بهاری را ببیند. گل یاس با به یاد آوردن ناله های دخترک تمام زورش را به ریشه هایش می اندازد. آب بیشتری جمع می کند. گلبرگ هایش را بلندتر و زیباتر می کند. برف ها را از روی خودش می تکاند. آماده است که به ماه لبخند بزند که ناگهان رعد و برقی درست رویش فرود می آید. گل یاس می سوزد و سباه می شود، اما نمی شکند.
فردای آن شب، یک تابوت بالای سر مردان سیاه پوش از کلبه خارج می شود. زن ها پشت سرشان گریه می کنند و بر سر و صورتشان می زنند. از میان آن جمع پسر بچه ای به وسط دشت می دود. گل آتش گرفته ای که هنوز بوی یاس می دهد را می چیند. هم رنگ تابوت دخترک است. هنوز هم نشکسته، فقط دراز کشیده است.
